Serie A - tabela
Historia
W listopadzie 1897 roku na Aleji Umberto grupa studentów z Massimo D'Azeglio School w Turynie zebrała się, aby się czymś zająć. Zdecydowali się założyć klub sportowy ze szczególnym naciskiem na grę w futbol, dyscyplinę z Wielkiej Brytanii, która szybko zdobywała popularność także na kontynencie. I tak to się zaczęło - Juventus F.C. narodził się po prostu dla zabawy. Klub pod kierownictwem pierwszego prezydenta, Enrico Canfariego, grał z bardziej doświadczonymi i lepiej zorganizowanymi drużynami w mieście. Jakkolwiek w 1905 roku Juventus wywalczył pierwszy włoski tytuł po porywającej rywalizacji z dwiema innymi drużynami - Milanem i Genoą. Siedziba Juventusu F.C. (która funkcjonuje do dzisiaj) znajduje się przy D'Armi Square. Przez kilka lat zawodnicy nosili różowe koszulki (takie same jak na początku w 1900 roku). Zmiana na barwy czarno-białe nastąpiła w 1903 roku, kiedy to z Anglii przypłynął statek ze złym sprzętem. Mimo coraz większych zdobyczy Juventus wciąż pozostawał w cieniu silniejszych drużyn (jak np. Provercelli i Casale) aż do wybuchu pierwszej wojny światowej. Po wojnie rosły aspiracje drużyny, której bramki bronił Giacone, a czyste konto pomagali mu zachować obrońcy: Novo i Bruno (pierwszy występował reprezentacji kraju).
Corrado Corradini napisał dla klubu hymn, który spełniał swoją rolę do lat sześćdziesiątych. W 1923 roku zadebiutował Giampiero Combi, jeden z najlepszych bramkarzy świata. Edoardo Agnelli, syn założyciela FIATA, został mianowany nowym prezydentem klubu. Wychodząc naprzeciw ciągle rosnącej liczbie kibiców, Juventus przeniósł się na większy obiekt przy Marsiglia Road. Jeno Karoly, pierwszy trener z prawdziwego zdarzenia, przybył do klubu razem z Hirzerem (oboje Węgry), aby uzupełnić zdolności Combiego, Rosetty, Muneratiego, Bigatto i Grabbiego. W sezonie 1925/26 we wspaniały sposób Juventus sięgnął po drugi tytuł mistrzowski. W tym świetnym okresie Juventus odniósł pięć kolejnych sukcesów. Trener Carlo Carcano dysponował takimi gwiazdami jak Orsi, Caligaris, Monti, Cesarini, Varglien, Bertolini, Ferrari i Borel. Powodziło się nie tylko Juventusowi, ale także reprezentacji Włoch, która wywalczyła w 1934 r. mistrzostwo świata. W tym czasie Juventus pierwszy raz zetknął się ze światowym futbolem, występując w Pucharze Europy (dzisiaj Liga Mistrzów), czterokrotnie docierając do półfinału. W 1933 roku nastąpiła zmiana miejsca występów: stadion miejski został zbudowany dla Światowego Uniwersytetu Gier, a drużyna grała tam do 1900 roku. W 1947 roku prezydentem Juventusu został Giovanni Agnelli. Najbardziej godnymi uwagi zawodnikami byli wtedy: Carlo Parolo oraz dwójka Danesów - John Hansen i Proest. Jednakże bohaterem i rekordzistą pod względem występów (444) oraz goli (177) był Giampiero Boniperti. Lata 1950 i 1952 przyniosły dwa tytuły mistrza Włoch. Do 1955 roku Umberto Agnelli zastąpił swojego starszego brata - Giovanniego na stanowisku prezydenta klubu. Również dzięki dokonaniom takich zawodników jak Omar Sivorii, John Charles Juventus został mistrzem Włoch w 1958, 1960 i 1961 roku. Pierwszy raz włoski klub mógł szczycić się gwiazdą za zdobycie 10 mistrzostw kraju. Rok 1967 to kolejny mistrzowski rok dla Juventusu pod prezydenturą Vittore Catelli.
Bardzo dobry okres dla drużyny rozpoczął się wraz z objęciem przez Giampiero Bonipertiego posady prezydenta w 1971 roku. Przez następne 15 lat (1972/86) Juventus dziewięć razy triumfował w lidze, a także we wszystkich europejskich i międzynarodowych pucharach, drużynę prowadzili Wycpalek, Parola i Giampiero Boniperti, podczas gdy w jej szeregach pierwsze skrzypce grały takie asy jak Zoff, Scirea, Tardelli, Cabrini, Causio, Rosa, Gentile, Furino, Anastasi i Roberto Bettega - dzisiejszy wiceprezydent. Uzupełnienie Włochów stanowili obcokrajowcy tacy jak Zbigniew Boniek czy Michel Platini, który zdobył 2 scudetta, 2 Europejskie Puchary, Puchar Interkontynentalny, 3 tytułu króla strzelców i 3 Złote Piłki w ciągu pięciu lat. W 1990 roku Juventus triumfował w Pucharze UEFA i w Pucharze Włoch (z dzisiejszym prezydentem Vittorio Chiusano i Dino Zoffem w roli trenera). Kolejny Puchar UEFA wzbogacił kolekcję klubu w 1993 roku.
W 1994 roku nowa grupa menadżerów (A. Giraudo, Luciano Moggi i Roberto Bettega - "the triad") przejęła kierownictwo w klubie. Stanowisko trenera powierzyli Marcello Lippiemu, który natychmiast poprowadził drużynę do pierwszego scudetta od dziewięciu lat. Sezon 1994/95 przyniósł zwycięstwo w Pucharze Włoch i porażkę w finale Pucharu UEFA. Dotychczas Juventus wygrał Ligę Mistrzów tylko raz - w tragiczną noc na Heysel pokonał Liverpool. W finale o tytuł mistrzów Europy w Rzymie Juventus podejmował Ajax. Ekscytujący mecz zakończył sie po dogrywce wynikiem 1:1. Wykorzystane karne Peruzziego, Ferrary, Pesotta, Padovano i Jugovica doprowadziły kibiców do szaleństwa Juventus drugi raz triumfował w Lidze Mistrzów. W 1996 roku Juventus zdobył Puchar Interkontynentalny w Tokio, (Del Piero), Superpuchar Europy (przeciw Paris Saint Germain) i 24. scudetto. Niestety, w finale Ligi Mistrzów nie potrafił pokonać, Borussi Dortmund, ale Lippi wynagrodził to, zdobywając Superpuchar Włoch i 25 mistrzostwo kraju. W 1998 roku po raz trzeci z rzędu dotarł do finału Ligi Mistrzów niestety przegrał z Realem Madryt (0:1). Po słabej postawie Juve w sezonie 1998/99 Lippi został zwolniony z funkcji trenera, przed 21 kolejką ligową jego miejsce zajął Carlo Ancelotti. Juventus zajął dopiero 6 miejsce i nie zakwalifikował się do rozgrywek pucharowych. Sezon 1999/00 należał do udanych dla bianco-nerich, jednak stracili 26 scudetto w ostatniej kolejce przegrywając z Perugią (1:0) i zajęli 2 miejsce. W sezonien 2000/01 Juventus zajął drugie miejsce choć do ostatniej kolejki miał szanse na zdobycie mistrza Włoch. Sezon 2001/02 należał wreszczie do szceśliwych i choć przegrany został finał pucharu Włoch to Juve zdobyło 26 scudetto. Następny sezon pod wodzą Lippiego znowu zakończył się sukcesem w lidze, smutek pozostał jednak po przegranym w karnych finale Ligi Mistrzów z Milanem. W 2003 roku pożegnaliśmy Giovanni Agnelliego, człowieka który jak mało kto przyczynił się do sukcesów Juve. Sezon 2003/04 mimo wielkich aspiracji zakończył się klęskami we wszystkich najważniejszych rozgrywkach: w Serie A Juventus musiał uznać wyższość Milanu i Romy, w finale Coppa Italia został pokonany przez Lazio a z LM odpadł już w 1/8 przegrywając z hiszpańskim Deportivo. Z funkcji trenera Juventusu zrezygnował Marcello Lippi a jego następcą nieoczekiwanie został Fabio Capello. Pierwszy rok pracy 'Don Fabio' przyniósł sukces w postaci zdobycia 28 scudetto, w Lidze Mistrzów skończyło się tylko na ćwierćfinale, w którym Juventus uległ późniejszemu triumfatorowi tych rozgrywek, Liverpoolowi.